Dag 3. Auswitz en Birkenau

Na een extra vroeg, maar goed ontbijt verzamelen wij ons om 8 uur weer bij de bus, voorzien van een stevig lunchpakket. De reis naar Auswitz verloopt zonder enige file en we zijn daar dan ook om 09:15. Om deze reden was het er NOG niet druk. Na de securety kregen we de headsets. Het voelde als het betrefen van een attractiepArk. Maar toegeveven na 2 bochten naar links zijn al deze gevoelens weg en slaat dit snel om in verbazing, ontzetting en intense gevoelens. De gidsen begeleiden je door het kamp en vertellen je alle details van deze holocast. Niet onder woorden te brengen zaken, ondersteunt door alle aanwezige grueelinke bewijzen leiden je door deze gruwel. Loossen vol met haa, brillen, schoenen, borstels, kammen, schherborstels en andere prive eigendommen liggen er opgestapeld en bewijzen de horor die zich hier heeft afgespeeld. Een rondgan in de ondergrondse gaskamers met aangesloten cremetoria geven je kippevel op lijf en leden.

Na het inleveren van de headset terug naar de bus en gauw in stilte je lunch wegwerken.

Om 12:45 op weg naar Birkenau.

Ook daar de klassieke aankomst met poort, perron en wachttorens. Hier vond de selectie plaats. Naar links of naar rechts. Rechtstreeks door naar de gaskamer of werken tot je dood ging. Gemiddeld 5 tot 6 weken. Hier zijn de 4 kaskamers en crematoria alleen nog zichtbaar als puin. De duitsers hebben alles opgeblazen om de sporen van deze vernietiging volledig te wissen.  Er werd op topdagen 6000 vergassingen per dag plaats. Bizar,bizar, bizar.

Nadat we in de zg sauna waren geweest werd de tour afgebroken bij een enorme foto tetoonstelling van fotos die in het kamp in beslag zijn genomen. Hierop zijn de gelukkige plaatjes te zien waar men ongetwijfeld heel trots was en deze meebrachten naar Duitsland. Fotos van gezin, kinderen, bruiloften, vakanties en verjaardagen. Alle mensen zijn uitgeroeid.

Op de terugweg naar de poort langs het vrouwekamo gelopen en de speciale kindere barakken bezocht. Daar werd het ook mij teveel. Dit overtreft alles. Hokjes waar soms 10 tot 12 kinderen in moesten slapen. Als het joodse kinderen waren werden ze direct vergast. Kinderen van Roma, Sinti en krijgsgevangen bleven deze leven totdat de ouders dood waren en niet meer konden werken. Dan werden ook deze vergast. Ik kreeg daar binnen plots het beeld van al die kinderen in streepjespyame op klomjes in een vriezende barak. Je voelde de kou door je lichham gaan.

Een heel indrukwekkende dag, die ik even moet en ga verwerken met een maaltijd en een dikke pint in Krakau.